بررسی درون مایه های شعر گویشی بختیاری

هر قوم و ملتی در سیر تغییر و تحولات زمان، تاریخ، فرهنگ و تمدنی برای خود ساخته است. سرزمین ایران خاستگاه اقوام مختلفی است، که سالها در کنار هم زندگی کرده اند. بختیاری ، یکی از این اقوام ایرانی است که به گواه پژوهشگران داخلی و خارجی، دارای تمدنی دیرینه، از هزاره های قبل از میلاد می باشد. به همین پشتوانه می توان مدعی بود که قوم بختیاری دارای فرهنگ و ادبیاتی کهن و غنی است. سیر تحول ادبیات قوم بختیاری به دو صورت شفاهی و کتبی موجود است. نوع نخست آن به علت سیر تحول ادبیات قوم بختیاری به دو صورت شفاهی و کتبی موجود است. نوع نخست آن به علت روش زندگی مردم (دامداری و کشاورزی)، صعب العبور بودن مناطق بختیاری نشین و نبود مکتب خانه ها، به مرور زمان و شیوه های زندگی فراموش شده یا در حال ضعیف شدن است. با گسترش مدارس نوین و توسعه ی آموزش همگانی، کتابت گونه های مختلف ادب مردمی هم رایج شد. گردآوری و نشر ادبیات مکتوب این قوم را بیشتر می توان به قرن اخیر منسوب نمود. شاعران بختیاری در سده ی اخیر توانسته اند کمبودهای ناشی از نبود ابزار کتابت شعر گویشی بختیاری را جبران کنند. جریان شعر گویش بختیاری در قرن اخیر با سروده های اندک بازمانده از حسین قلی خان ایلخانی (متخلص به سیاره)و ملای کرانی (ملا زلف علی) شروع و توسط داراب افسر بختیاری به شکوفایی در خور توجهی رسید. این جریان بعد از داراب افسر، شاعرانی چون حسین پژمان بختیاری، داراب رییسی، عبدالعلی خسروی (قاید بختیاری)، قهرمان محمدی، بیژن حسینی و ... ادامه پیدا کرد. عنوان این پایان نامه "بررسی درون مایه های شعر گویشی بختیاری" است. در این پژوهش سعی بر آن شد که درون مایه های پربسامد را با مثال و مصداق بیان کنیم.